ÖZET Böbrek taşları toplumda sık görülen bir hastalıktır. Bu çalışmada taş boyutu 10-30 mm olan alt pol veya pelvis taşı olan hastaların tedavisinde uygulanan Mini Perkütan Nefrolitotomi (Mini-PNL) ve Retrograd intrarenal cerrahi (RİRC) tekniklerinin komplikasyon ve başarı oranlarını karşılaştırmayı amaçladık. Materyal ve Metod: Çalışma için Van Yüzüncü Yıl Üniversitesi İlaç Dışı Klinik Uygulamalar Etik Kurul'undan izin alındı. Taş boyutu 10-30 mm olan alt pol veya böbrek pelvis taşı olan hastalar çalışmaya alındı. Ameliyat öncesi böbrek taşı ve böbrek özellikleri renal ultrasonografi, intravenöz pyelografi ve/veya kontrastsız Batın bilgisayarlı tomografisi (BT) ile değerlendirildi. Çalışmamızda RİRC ve Mini-PNL cerrahi yöntemleri yapılan hastalar değerlendirildi.. Bulgular: Çalışmaya yaş ortalaması 45,3±15,2 yıl olan 67 (%61,5)'si erkek ve 42 (%38,5)'si kadın olmak üzere toplam 109 hasta alındı. Hastalardan 56 (%51,4)'sında RİRC uygulanır iken 53 (%48,6)'üne Mini-PNL uygulandı. RİRC uygulanan hastalar Mini-PNL uygulanan hastalara göre daha ileri yaştaydı (49,6±14,6 yıla karşın 40,7±14,7 yıl) (p=0.002). RİRC uygulanan hastalardan 34 (%60,7)'ü erkek 22 (%39,3)'si kadın iken Mini-PNL uygulanan 33 (%58,9) hasta erkek iken 20 (%35,7) hasta kadın cinsiyete sahipti (p>0.05). Hastaların 63 (%57,8)'ünde sol böbrekte ve 46 (%42,2)'sında ise sağ böbrekte taş olduğu saptandı. Bununla birlikte hastaların 76 (%69,7)'sında alt polde yerleşimli, 18 (%16,5)'inde pelvik yerleşimli ve 15 (%13,8) hastada ise pelvik ve alt pol birlikte yerleşimli böbrek taşı saptandı.RİRC ve Mini-PNL uygulanan hastalar arasında taşın bulunduğu böbrek ve taşın yerleşim yerleri açısından anlamlı fark saptanmadı (sırasıyla; p=0.248 ve p=0.602). Mini-PNL grubunda operasyon süresi (83,9±10,0 dk. karşın 71,2±11,0 dk.) ve toplam skopi kullanım süresi (97,4±20,7 sn. karşın 3,9±0,9 sn) RİRC grubundan anlamlı şekilde uzun saptandı (p<0.001). Hastaların böbrek taşı HU skoru ise 923,5±285,1 HU saptanır iken Mini-PNL grubundaki hastaların HU skoru RİRC grubundaki hastalardan daha yüksekti (1012±256,0 HU'ya karşın 839,8±287,9 HU) (p=0.001). Mini-PNL grubundaki hastaların böbrek taşı boyutu RİRC grubunda yer alan hastalardan daha büyük saptandı (21.1±5,5 mm'ye karşın 19.6±3,7 mm) (p<0.001). Hastalardan 86 (%78,9)'unda taşsızlık sağlandığı, 23 (%21,1)'ünde rezidü taş kaldığı saptandı. RİRC grubunda 43 (%76,8) hastada taşsızlık sağlanır iken Mini-PNL grubundaki 43 (%81,1) hastada taşsızlık sağlandı (p<0.001). Hastaların 75 (%68,8)'inde Double J kateteri kullanılır iken 34 (%31,2)'ünde üreter katateri kullanıldığı saptandı. RİRC uygulanan hastalarda Doule J kateteri kullanımının Mini-PNL grubuna göre daha yüksek oranda olduğu saptandı (%98,2'ye karşın %37,7) (p<0.001). Mini-PNL uygulanan hastalarda ise üreter katateri uygulama sıklığı RİRC grubundan daha sık saptandı (%62,3'e karşın %1,8). 84 (%77,0) hastanın Grade 0, 9 (%8,3) hastanın Grade 1, 11 (%10,1) hastanın Grade 2, 5 (%4,6) hastanın Grade 3 skora sahip olduğu ve Grade 4/5 olan hasta saptanmadı. Mini-PNL grubunda 2 (%3,8) hastada ve RİRC grubundaki hastalardan 7 (%12,5)'sinde analjezik, antipiretik ve/veya atiemetik ihtiyacı (Clavien Grade 1) gelişti. Mini-PNL grubundaki hastalardan 7 (%13,2)'sinde enfeksiyon ve 3 (%5,7)'inde kan transfüzyon ihtiyacı gelişir iken RİRC grubundaki hastalardan 1 (%1,78)'inde enfeksiyon gelişti (Clavien Grade 2). Hastalarda Clavien Grade 3 komplikasyon gelişim durumu değerlendirildiğinde ise Mini-PNL grubundaki 3 (%5,6) hastada DJS yerleştirilmesi ve 1 (%1,9) hastada ise DJS değişimi saptandı. RİRC grubundaki hastalardan 1 (%1,78)'inde ise subkapsüler hematom geliştiği saptandı (Clavien Grade 3). Mini-PNL grubunda Grade 2 ve Grade 3 Clavie skoruna sahip olma sıklığı RİRC grubundan daha yüksek oranda saptandı (p=0.003) Mini-PNL uygulanan hastaların RİRC uygulanan hastalara göre daha fazla hastanede kaldığı saptandı [2 (1/15) güne karşın 1 (1/11) gün] (p<0.001). RİRC grubundaki hastalarda kan transfüzyon ihtiyacı gelişmez iken Mini-PNL grubundaki hastaların 3 (%5,7)'üne kan transfüzyonu uygulandı. Sonuç: Mini-PNL büyük boyutlu ve daha sert taşlarda uygulanabilmesi ve yüksek taşsızlık oranlarına sahip olma gibi avantajlarına karşın daha sık kanama oranı, daha uzun operasyon ve skopi süresi ile artan hastane yatış ihtiyacı gibi dezavantajlara sahiptir. RİRC'nin düşük komplikasyon oranları ve kısa hastanede kalış süresi avantajlarına rağmen, bu yöntemde başarı için birden çok seansa ihtiyaç duyulabilmektedir. Her iki yöntemin kendine özgün avantaj ve dezavantajları hastaların kararına sunulmalı ve tedavi seçimine hasta ile birlikte karar verilmelidir.

ABSTRACT Kidney stones are a very common disease in the community. In this study, we aimed to compare the complication and success rates of Mini-Percutaneous Nephrolithotomy (Mini-PCNL) and Retrograde intrarenal surgery (RIRS) techniques applied in the treatment of patients with lower pole or pelvis stones with a stone size of 10-30 mm. Material and Method: Ethical approval for the study was obtained from Van Yüzüncü Yıl University Non-Pharmaceutical Clinical Practices Ethics Committee. Patients who had lower pole or renal pelvis stones with the size 10-30 mm were included in the study. Preoperatively, renal stone and kidney characteristics were evaluated via renal ultrasonography, intravenous pyelography and/or non-contrast abdominal computed tomography (CT). In the present study, the patients who were conducted RIRS and Mini-PCNL surgery methods were evaluated. Results: A total of 109 patients, 67 (61.5%) men and 42 (38.5%) women, with a mean age of 45.3±15.2 years, were included in the study. While RIRS was applied in 56 (51.4%) patients, Mini-PCNL was applied in 53 (48.6%) patients. The patients who underwent RIRS were older than the patients who underwent Mini-PCNL (40.7±14.7 years versus 49.6±14.6 years) (p=0.002). While 34 (60.7%) patients were male and 22 (%39.3) were female who had RIRS, 33 (58.9) patients were male and 20 (%35.7) patients were female who underwent Mini-PCNL (p>0.05). In 63 (57,8 %) patients the stone was detected in the left kidney while in 46 (42,2 %) patients the stone was found to be in the right kidney. In addition, 76 (69,7 % of the patients had kidney stones located in the lower pole, 18 (16,5 %) of the patients with pelvic localization, and 15 (13,8 %) of the patients with pelvic and lower pole localized kidney stones. There was no significant difference between the patients who underwent RIRS and Mini-PCNL in terms of kidney stone and location of the stone (p=0.248 and p=0.602; respectively). In the mini-PCNL group, operation time (83.9±10.0 vs. 71.2±11.0 min) and total duration of fluoroscopy (97.4±20.7 min vs. 3.9±0.9 min) were found to be significantly longer than in the RIRS group (p<0.001). While the kidney stone HU score of the patients was 923.5±285.1 HU, the HU score of the patients in the Mini-PCNL group was higher than the patients in the RIRS group (1012±256.0 HU versus 839.8±287.9 HU) (p= 0.001). The kidney stone size of the patients in the Mini-PCNL group was found to be larger than the patients in the RIRS group (21.1±5.5 mm vs. 19.6±3.7 mm) (p<0.001). It was found that 86 (78.9%) of the patients were stone-free, and 23 (21.1%) of them had residual stones. While stone-free was achieved in 43 (76.8%) patients in the RIRS group, 43 (81.1%) patients in the Mini-PCNL group were stone-free (p<0.001). While Double J catheter were used in 75 (68.8) , ureteral catheter were used 34 (31.2%) patients. The use of Doule J catheter was found to be higher in patients who underwent RIRS compared to the partients with Mini-PCNL (98.2% versus 37.7%) (p<0.001). The frequency of ureteral catheter usage in Mini-PCNL patients was higher compared to the patients with RIRS (62,3 % vs 1,8 %) 84 (77.0%) patients had Grade 0, 9 (8.3%) patients had Grade 1, 11 (10.1%) patients had Grade 2 and 5 (4.6%) patients had Grade 3 scores and Grade 4/5 patients were not detected. The need for analgesic, antipyretic and/or atemetic (Clavien Grade 1) developed in 2 (3.8%) patients in the Mini-PCNL group and in 7 (12.5%) patients in the RIRS group. While 7 (13.2%) of the patients in the Mini-PCNL group developed infection and 3 (5.7%) the need for blood transfusion, 1 (1.78%) of the patients in the RIRS group developed infection (Clavien Grade 2). When the Clavien Grade 3 complication development status was evaluated, DJS placement was found in 3 (5.6%) patients and DJS change was found in 1 (1.9%) patient in the Mini-PCNL group. Subcapsular hematoma was detected in 1 (1.78%) of the patients in the RIRS group (Clavien Grade 3). The frequency of having Grade 2 and Grade 3 Clavien scores in the Mini-PCNL group was higher than the RIRS group (p=0.003). It was determined that patients who underwent Mini-PCNL were hospitalized longer than patients who underwent RIRS [2 (1/15 days vs. 1 (1/11) days]) (p<0.001). While the need for xii blood transfusion did not develop in the patients in the RIRS group, 3 (5.7%) of the patients in the Mini-PCNL group received blood transfusion. Conclusion: Although Mini-PCNL has advantages such as being able to be applied in larger and harder stones and having high stone-free rates, it has disadvantages such as more frequent bleeding rate, longer operation and floroscopy time, and increased need for hospitalization. Despite the low complication rates and short hospital stay advantages of RIRS, this method may require multiple sessions for success. The unique advantages and disadvantages of both methods should be presented to the patients' decision and the choice of treatment should be decided together with the patient.